แอปเปิล

 ผู้เขียน นิรนาม

ไม่นานมานี้  มีพนักงานขายกลุ่มหนึ่ง  ไปประชุมภาคการตลาดที่เมืองชิคาโก  วันศุกร์พวกเขาพากันรีบขึ้นเครื่องบินกลับบ้านให้ทันไปทานข้าวเย็นกับภรรยา   เพราะความรีบร้อนไปให้ทันเครื่องบิน  มือหนึ่งถือตั๋ว อีกมือถือกระเป๋า  พนักงานขายคนหนึ่ง ไปกระแทกเอากระจาดแอบเปิล ทำให้ลูกแอปเปิลกระจัดกระจายไปทั่ว   ไม่มีใครสนใจ หรือหันมามอง  เพราะพวกเขาเกือบพลาดขึ้นเครื่อง

    มีพนักงานขายคนเดียวเท่านั้น  ที่หยุด อ่านสถานการณ์  มองดูหนูน้อยผู้หญิงที่ขายแอปเปิ้ลด้วยความสงสาร  เขาบอกเพื่อนๆ ให้รีบไป โบกมืออำลา  ฝากเพื่อนคนหนึ่งช่วยโทรบอกภรรยาเขาด้วย ว่าเขาคงไปล่าช้าหน่อย

    เขาเข้าไปยังบริเวณที่แอปเปิลหล่นกระจัดกระจายอยู่

   เขาดีใจที่เขาเลือกทำเช่นนั้น เพราะหนูน้อยที่ขายแอปเปิลนั้นอายุ 16 ปี และเธอตาบอดทั้งสองข้างด้วย  เราร้องไห้สะอึกสะอื้น  งงๆ ว่าจะทำยังดี เพราะกลุ่มคนที่กระแทกกระจาดนั้นไปกันหมดแล้ว  ไม่มีใครสนใจเธอ

      ไม่มีใคร  เว้นแต่พนักงานขายคนนี้  เขาคุกเข่าลงที่พื้น เก็บผลแอปเปิลที่ละลูกๆ  นำมาใส่ในกระจาดของเธออย่างมีระเบียบตามเดิม    เขาสังเกตว่าแอปเปิลหลายลูกช้ำ เขาเลือกมันมากองเอาไว้ต่างหากในอีกตะกร้าหนึ่ง

    เมื่อเสร็จแล้ว  เขาเอากระเป๋าเงินออกมา  พูดกับเธอว่า “ขอรับ 40เหรียญนี้ไป สำหรับลูกที่ช้ำ  ตกลงไหม”   เธอพยักหน้าด้วยน้ำตา “ผมหวังว่า เราคงไม่ทำให้เธอย่ำแย่นัก” เขาพูด

   แล้วเขาก็เดินจากไป ได้ยินเสียงหนูน้อยตะโกนตามหลัง  เรียกเขา “คุณผู้ชาย …” เขาหยุดหันไปมองหนูน้อยที่ตาบอดทั้งสองข้าง  เธอพูดต่อ  “คุณเป็นพระเยซูหรือเปล่าค่ะ”

   เขาหยุดยืนอึ้งไป  นึกไม่ถึงกับคำพูดนั้น  แล้วก็รีบไปขึ้นเครื่องลำต่อมา   แต่เสียงเรียกของเธอยังคงฝังใจเขาไม่หยุด  “คุณเป็นพระเยซูหรือเปล่าค่ะ”