พระเยซูผู้สมควร

(ลูกา 17:11-19)

(เลวีนิติ.13:3-14)

         ต่อมาเมื่อพระองค์กำลังเสด็จไปยังกรุงเยรูซาเล็ม พระองค์จึงเสด็จเลียบระหว่างแคว้นสะมาเรียและกาลิลี เมื่อพระองค์เสด็จเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีคนเป็นโรคเรื้อนสิบคนมาพบพระองค์ยืนอยู่แต่ไกล และส่งเสียงร้องว่า"เยซูนายเจ้าข้า โปรดได้เมตตาข้าพเจ้าทั้งหลายเถิด" เมื่อพระองค์ทอดพระเนตรเห็นแล้วจึงตรัสแก่เขาว่า "จงไปแสดงตัวแก่พวกปุโรหิตเถิด" ต่อมาเมื่อกำลังเดินไปเขาทั้งหลายก็หายสะอาด ฝ่ายคนหนึ่งในพวกนั้น เมื่อเห็นว่าตัวหายโรคแล้วจึงกลับมาสรรเสริญพระเจ้าด้วยเสียงดัง และกราบลงที่พระบาทของพระองค์ขอบพระคุณพระองค์ คนนั้นเป็นชาวสะมาเรีย ฝ่ายพระเยซูตรัสว่า "มีสิบคนหายสะอาดมิใช่หรือ แต่เก้าคนนั้นอยู่ที่ไหน ไม่เห็นผู้ใดกลับมาสรรเสริญพระเจ้าเว้นไว้แต่คนต่างชาติคนนี้" แล้วพระองค์ตรัสกับคนนั้นว่า "จงลุกขึ้นไปเถิด ความเชื่อของเจ้าได้กระทำให้ตัวเจ้าหายปกติ" 

        คนโรคเรื้อน 10 คนพระเยซูรักษา โดนสั่งให้ไปหาปุโรหิตขณะทีาไปโรคเรื้อนเขา มี 1 คนที่หาย(ชาวสะมาเรีย) กลับมาสรรเสริญพระเยซู พระเยซูถามมี 10 คนมิใช่หรือ ทำไมมาคนเดียว 9 คนไปไหน 

สาเหตุที่ชาวสะมาเรียกลับมาสรรเสริญพระเยซู?

 1.เขามี"จิตแห่งการขอบพระคุณ" การมีจิตใจอย่างนี้เป็นเงื่อนไขที่พระเจ้าจะอวยพรชีวิตเรา

2.สรรเสริญพระองค์ด้วยเสียงดัง พระคัมภีร์บางเล่มใช้ ตะโกนเสียงดัง

3.กราบลง การกราบเป็นอาการคนที่แสดงออกถึงการ "เคารพ"ต่อพระเยซู บางฉบับใช้คำว่า"ซบหน้าลง แปลว่า แสดงการให้เกียรติต่อพนะเยซู ฉบับร่วมสมัยใช้คำว่า "ทิ้งตัวลงที่พระบาท" ทิ้งตัว (เอเฟซัส 4:22) 

ท่านจงทิ้งตัวเก่าของท่าน ซึ่งคู่กับวิถีชีวิตเดิมนั้นเสียอันจฝะเสื่อมเสียไปสู่ความตายตามตัณหาอันเป็นที่หลอกลวงชาวสะมาเรียกลับมาเพื่อสรรเสริญ สำนึกในรักพระเยซูและอยากจะรับใช้พระองค์ตลอดไป