จงเอาผ้าคาดเอว (เยเรมีย์ 13: 1-11) อาจารย์ปริญญา เกื้อหนุน “จงซื้อผ้าคาดเอวมาผืนหนึ่ง ผ้าที่ซึ่งเนื้อผ้าสีสดใส เอาคาดเอวคาดไว้ไม่ให้ไกล” ทรงสั่งไว้เข้าใจก็ทำตาม   ข้าไม่เคยละทิ้งผ้าขาวม้า คาดไปมาทำงานดูเกรงขาม ผ้าขาวม้ากับข้าดูงดงาม เพราะทำตามบัญชาของพระองค์   ต่อมาพระองค์สั่งมาใหม่ “เอาผ้าไปเดินไปที่ประสงค์ คือเดินทางสู่แม่น้ำตามตกลง แล้วซิจงซ่อนผ้าใต้ศิลา”   ข้าเชื่อฟังพระองค์ทรงล้ำเลิศ พระนั้นสุดประเสริฐในโลกหล้า ถึงสิบเดือนจึงเอาผ้านั้นออกมา แล้วดูว่าผ้าขาวม้าเป็นอย่างไร   ข้าเดินทางไปยังฝั่งแม่น้ำ ได้ทำตามทุกอย่างไม่สงสัย ข้าพบผ้าดึงผ้าออกทันได ผ้าเปลี่ยนไปสีไม่ใสและผุพัง   ผ้าชิ้นนั้นไม่มีที่ไดดี เมื่อดูสีหม่นหมองข้าจึงฝัง พระองค์จึงตรัสสอนให้เราฟัง “ผ้าผุพังใช้การไม่ได้เลย   ผ้าเปรียบประดุจคนสองชนชาติ ที่ผิดพลาดห่างพระทำเมินเฉย เชื่อพระอื่นมากหลายไม่เหมือนเคย พระตนเองไม่เคยหันมาดู   เอาแต่ใจทำไปตามสะดวก ปฏิเสธเป็นพวกทั้งที่รู้ เหมือนผ้าถูกทิ้งไม่มาดู ได้ซ่อนอยู่ไต้หินสิ้นราคา   ทั้งหนูนกแมลงก็กัดกิน ฝนแดดสัตว์ทั้งสิ้นไม่รู้ค่า เนิ่นนานปีฉีกขาดไร้ราคา ดั่งพวกยิวยูดาห์หันหน้าไกล”   เจ้าของผ้าเปรียบว่าเป็นพระเจ้า ผ้าคาดเอวนั้นเล่าผู้เลื่อมใส แต่ถ้าเมื่อผ้าอยู่ห่างไกล จะมีใครดูแลก็ไม่มี   จึงขาดวิ่นสีหมองเหมือนของเทียม ผ้าชั้นเยี่ยมไร้ราคไร้ศักดิ์ศรี ถ้าอยากให้ผ้ายังดูดี คาดผ้านี้ที่เอวของเจ้าของจริง   เจ้าของก็ต้องเป็นพระเจ้า ที่คอยเฝ้าดูแลให้ทุกสิ่ง ตราบที่อยู่ที่เอวปลอดภัยจริง พระไม่ทิ้งทรงดูแลแน่นอนเอย